[1486]ไม่ยอมหัดเดินช้า ก็อย่าฝันถึงวันที่วิ่งได้

สวัสดีครับ
อยากจะเรียนท่านผู้อ่านว่า ตั้งแต่เริ่มทำบล็อกนี้มาตั้งแต่ปลายปี 2549 จนถึงบัดนี้ก็สามปีครึ่งแล้ว ท่านจะเห็นว่าผมไม่ได้ทำหน้าที่ผู้สอน แต่ไปหยิบของดี ๆ ที่ผู้อื่นเขาทำไว้มาแนะนำท่าน เปรียบไปก็เหมือนบ๋อยเสิร์ฟอาหาร นำอาหารที่กุ๊กเขาทำสร็จมาเสิร์ฟท่าน และ ณ บัดนี้ ผมชักจะมีความรู้สึก 2 อย่างที่เกิดขึ้นเรื่อย ๆ คือ

อย่างที่ 1 ผมรู้สึกว่าผมชักจะหมดเรื่องที่จะแนะนำแล้ว มิได้หมายความว่าไม่มีเว็บภาษาอังกฤษที่เกิดขึ้นใหม่ แต่ผมรู้สึกว่าเว็บที่แนะนำไปแล้ว น่าจะมีจำนวนเพียงพอต่อการใช้

อย่างที่ 2 ผมรู้สึกว่า Google ซึ่งเป็นเครื่องมือหลักที่ผมใช้ค้นหาเว็บมานำเสนอท่านผู้อ่าน มันมีประสิทธิภาพมากขึ้นเรื่อย ๆ คือ มันสามารถหาเว็บได้ตรงกับ key word ที่ท่านพิมพ์ค้นหาเรื่อง จน blogger อย่างผมสามารถตกงานได้ง่าย ๆ

เมื่อพูดถึงความเพียงพอของอุปกรณ์การเรียนภาษาอังกฤษที่เราหาได้ง่าย ๆ จากอินเตอร์เน็ต ก็มีเรื่องหนึ่งที่ผมขอแสดงความเห็น คือ ผมอยากให้เด็กรุ่นใหม่ของไทย หรือผู้ใหญ่ไทยรุ่นใหม่ ลดการยึดมั่นถือมั่นว่าต้องเรียนภาษาอังกฤษกับครูไทย ตำราไทย หรือเว็บไทย เท่านั้น เพราะในอินเทอร์เน็ตนี้ มีทั้งตำรา เสียง ภาพ ภาพเคลื่อนไหว และสื่อการเรียนอื่น ๆที่เป็นภาษาอังกฤษอีกมากมาย ที่ท่านสามารถลุยเข้าไปเรียนได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องอาศัยครูเป็นสรณะเพียงหนึ่งเดียว ไม่ว่าจะเป็นครูไทยหรือครูฝรั่ง ถ้าหากว่าการหาครูเป็นเรื่องลำบาก

การเรียนภาษาอังกฤษกับตำราไทย, CDไทย, เว็บไทย ฯลฯ โดยอย่างเดียว ในแง่หนึ่งก็ดีเพราะมันรู้เรื่อง แต่ในอีกแง่หนึ่งก็เป็นเรื่องไม่ดี และไม่ดีเอามาก ๆ ก็เพราะว่า มันจะทำให้เราติดแหงกอยู่กับการคิดเป็นภาษาไทย และยากที่จะยกตัวเองให้คิดเป็นภาษาอังกฤษ

ท่านผู้อ่านที่มีเพื่อนเรียนจบปริญญาตรีเมืองไทยและไปต่อโทเมืองนอก คงได้ยินเพื่อนเล่าให้ฟังบ้างว่า ในระยะแรก ๆ ที่ไปถึงไม่รู้เรื่องเลย โดยเฉพาะเรื่องการฟังเล็กเชอร์ในห้องเรียน แต่เมื่อผ่านไปสักระยะหนึ่งก็รู้เรื่องมากขึ้น เพราะฟังมากขึ้น อ่านมากขึ้น เขียนมากขึ้น พูดคุยมากขึ้น การที่รู้เรื่องมากขึ้นนี้ก็เพราะถูกเหตุการณ์บังคับ ทำให้ต้องกระเสือกกระสน จึงรู้เรื่องมากขึ้น สำเร็จมากขึ้น

ผมก็เลยสงสัยว่า ทำไมเราต้องรอให้ตัวเองได้ไปเมืองนอกซะก่อนจึงจะฟัง พูด อ่าน เขียน ภาษาอังกฤษ อย่างจริงจัง ทำไมเราไม่ฝึกตอนนี้เลย การอ่านและการฟังอาจฝึกได้ง่ายหน่อยเพราะไม่ต้องอาศัย partner แต่การพูดและการเขียนก็ใช่ว่าจะฝึกด้วยตัวเองไม่ได้ เดินก้าวแรก ๆ อาจจะเดินช้า ๆ ไปก่อน แต่ถ้าเราไม่ยอมหัดเดินช้า ก็อย่าฝันถึงวันที่เราวิ่งได้

สื่อการเรียนและอุปรณ์ทั้งหลายก็มีอยู่พร้อมแล้ว ทำไมต้องรอให้ได้ไปเมืองนอกซะก่อน จึงจะเริ่มฝึกภาษาอังกฤษอย่างจริงจัง เราสามารถฝึกภาษาอังกฤษอย่างจริง ๆ จัง ๆ ได้ แม้ยังอยู่เมืองไทยนี้แหละครับ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะทำหรือเปล่า เท่านั้นเอง

คำนี้ nowherewecando ท่านจะอ่านว่า nowherewecando หรือ nowherewecando ก็ขึ้นอยู่กับท่าน

พิพัฒน์
GemTriple@gmail.com