[2114] การซื้อหวยกับการฝึกภาษาอังกฤษ

สวัสดีครับ

คนจำนวนมากที่ซื้อล็อตเตอรี่บ่อย ๆ แทบทุกงวด โดยซื้อทั้ง ๆ ที่รู้ว่าโอกาสถูกรางวัลหรือเลขท้ายมีน้อยมาก ซื้อไปก็ถูกกิน ขาดทุน เสียเงินเปล่า แต่ก็ยังซื้อ

หนังสือพิมพ์ลงข่าวบ่อย ๆ ว่า คนนั้นคนนี้รวยเละเพราะถูกหวย พลิกตัวเองทันทีจากยาจกเป็นเศรษฐี แต่แม้จะรู้ว่าถ้าเอารายชื่อคนรวยและเจ๊งเพราะหวยในแต่ละงวดมาพิมพ์เปรียบเทียบกัน ถ้าพื้นที่ที่ใช้พิมพ์ชื่อคนเจ๊งเพราะหวยเต็มหน้ากลางหนังสือพิมพ์  รายชื่อคนรวยเพราะหวยคงใช้พื้นที่พิมพ์แค่คอลัมน์นิ้วเล็ก ๆ สั้น ๆ แต่ทั้ง ๆ ที่รู้เช่นนี้ผู้คนก็ยังหวังว่า วันหนึ่งข้างหน้า ถ้ายังมีความขยันหมั่นเพียรวิริยะอุตสาหะศรัทธาปสาทะในการควักเงินซื้อหวยไปเรื่อย ๆ ชื่อของตนอาจจะอยู่ในคอลัมน์นิ้วเล็ก ๆ นั้นกับเขาบ้าง

แท้จริงแล้ว หวยหรือล็อตเตอรี่จึงไม่ได้ขายความรวย  แต่ขายความหวัง  และคนซื้อหวยก็ซื้อความหวังว่าจะได้รวยกับเขาบ้าง ไม่ได้ซื้อความรวยซื่งตัวเองก็รู้อยู่ว่าเลื่อนลอย

แต่คนซื้อหวยแม้จะซื้อทุกงวดก็มิใช่คนผิดปกติ (ถ้าไม่ได้ซื้อมากเกินไป) เขาเป็นคนปกติอย่างสมบูรณ์ เพราะคนเราก็ต้องอยู่ด้วยความหวังกันบ้าง มีความหวังและผิดหวัง  ก็ยังดีกว่าไม่มีความหวังเอาซะเลย

อย่างไรก็ตาม เรื่องของเรื่องก็คือว่า คนโดยทั่วไปที่แม้จะซื้อหวยแทบทุกงวด แต่เขาก็มิได้อยู่รอดด้วยหวังเงินรางวัลหรือเลขท้ายจากการถูกหวย  เขาประกอบอาชีพเป็นแหล่งรายได้หลัก การซื้อหวยจึงเป็นเพียงของเล่นให้ได้ลุ้นบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง

เมื่อมองย้อนมาดูคนที่ต้องการเก่งภาษาอังกฤษ มันน่าเศร้าที่พบว่าหลายคนชอบฝันหวานยิ่งกว่าคนซื้อหวยรอถูกรางวัล

ในฐานะบล็อกเกอร์ของ e4thai.com  มีคนถามมาบ่อยว่า ตัวเขาเองภาษาอังกฤษอ่อนมาก ทำยังไงถึงจะเก่งภาษาอังกฤษเร็ว ๆ ถ้าคำถามย้อนกลับของผมไม่ทำให้ท่านเสียความรู้สึก ผมก็อยากจะถามกลับโดยใช้ทั้ง 3 tense ดังนี้

ใช้ past tense: ในอดีตสมัยคุณเป็นเด็กหรือวัยรุ่น อยู่ชั้นประถม มัธยม หรือมหาวิทยาลัย คุณได้ใส่ใจหรือฝึกปรือวิชาภาษาอังกฤษมากน้อยแค่ไหน

ใช้ present tense: ณ ปัจจุบันนี้ คุณได้เจียดเวลาให้แก่การฝึกภาษาอังกฤษวันละประมาณกี่นาที สัปดาห์ละประมาณกี่วัน

ใช้ future tense: คุณกะว่าในอนาคต พรุ่งนี้ เดือนหน้า หรือสิ้นปี คุณมีแผนการจะฝึกฝนพัฒนาภาษาอังกฤษในด้านใดบ้าง

คำตอบของคุณต่อคำถามทั้ง 3 tense ของผมคืออะไร?

หลายคนไม่ยอมตอบคำถามของผม เอาแต่ย้ำคำถามเดิมของตัวเองว่า  ทำยังไงจึงจะเก่งภาษาอังกฤษได้เร็ว ๆ(ราวปาฏิหาริย์)  ถามอย่างนี้ไม่ต่างจากถามว่า ทำยังไงจึงจะซื้อล็อตเตอรี่ให้ถูกรางวัลที่ 1 เพราะคำตอบเดียวที่ให้ได้ก็คือ ไม่มีวิธีหรอกครับ เลิกถามได้

คนที่เอาแต่ถามว่าทำอย่างไรจึงจะเก่งภาษาอังกฤษโดยรวดเร็ว แต่ไม่เปิดตาฝึกอ่าน ไม่เปิดหูฝึกฟัง ไม่ขยับปากฝึกพูด  และไม่กระดิกนิ้วฝึกเขียนภาษาอังกฤษ ก็ไม่ต่างจากคนที่เอาแต่ซื้อหวยและรอลุ้นคราวละครึ่งเดือนโดยไม่ทำงานหาเงิน ใคร ๆ ก็มองออกว่า ผลลัพธ์ที่พึงได้จากการฝึกภาษาอังกฤษหรือทำมาหากิน ที่ดีแต่ฝันแต่ไม่ฝึกฝน จะลงท้ายอย่างไร

ในการทำมาหากินประกอบอาชีพและการฝึกภาษาอังกฤษ มีเรื่องหนึ่งที่น่าเศร้าคล้าย ๆ กัน เรื่องนั้นไม่ใช่การฝันหวาน อยากรวยเร็ว - อยากเก่งเร็ว แต่คือการดูถูกรายได้น้อยที่ได้แน่ ๆ ทุกวันถ้าทำงานจริงจัง  และการดูถูกความเก่งภาษาอังกฤษนิดเดียวที่ได้แน่ ๆ ทุกวันถ้าฝึกจริงจัง  เงินและทักษะนั้นเหมือนกันอย่างหนึ่ง คือ มันสามารถสะสมตัวมันเองทีละน้อย และจะมากขึ้นเรื่อย ๆ ถ้ายังไม่เลิกสะสม

ฝันหวานไม่ใช่เรื่องผิด แต่เรื่องผิดคือไม่ยอมฝ่าฝัน  เอาแต่ฝันหวานรอให้ความรวยมาหล่นทับ  เอาแต่ฝันหวานรอให้ความเก่งมาเกยหน้าบ้าน - มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ

ถ้าท่านอ่านมาถึงบรรทัดนี้แล้วรู้สึกหงุดหงิดคิดว่าผมใจแคบไม่ยอมเข้าใจคนอ่อนภาษาอังกฤษ ผมขอโทษด้วยครับ  ผมมิได้หมายใจเช่นนั้นเลย แต่ที่คุยมานี้เพียงเพื่อจะพยายามชี้ความจริงที่หลายคนไม่ชอบมองทั้ง ๆ ที่มันตั้งอยู่ข้างหน้า

แต่ถ้าท่านใดอ่านแล้วรู้สึกเกิดกำลังใจ  ผมก็ขอเรียนว่า ใจที่ท่านรู้สึกว่ามีกำลังขึ้นมานี้ คงเป็นเพียงกำลังชั่วคราว แต่กำลังใจจริง ๆ จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อ ท่านลุยเดินหน้าฝึกภาษาอังกฤษ ก้าวข้ามความเบื่อ ความเซ็ง ความท้อแท้ ไปได้ และสามารถสะสมความเก่งได้ทีละน้อย ๆ ด้วยขันติของตน เมื่อใจได้ออกแรง- ใจก็จะมีกำลัง เป็นกำลังใจอันแท้จริงเข้มแข็งที่ท่านให้แก่ตัวเอง   ไม่ได้เป็นเพียงกำลังใจอันแผ่วเบาและชั่วคราวที่ผู้หวังดีกล่าวมอบให้

พิพัฒน์

www.facebook.com/e4thai

e4thai@live.com