บันทึกจากเตียงคนไข้ ในโรงพยาบาลจังหวัดนครนายก

 ขอขอบพระคุณทุกท่านในเมตตาจิตที่ให้

ผมเชื่อว่า คำแผ่เมตตาที่ท่านมอบให้ ไม่ว่าท่านจะเขียนลงให้ผมอ่านหรือไม่ก็ตาม

มีพลังที่ช่วยให้ผมมีสุขภาพดีขึ้น มีความสุขมากขึ้น

ผมขอรับพรของทุกท่านด้วยความขอบคุณ และซาบซึ้งใจครับ

* * * * *
สวัสดีครับ

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องอยู่ในวิสัยที่คาดหมายได้ แต่ผมไม่คาดว่ามันจะเกิดกับผม

พวกเราทั้งหมด 8 คนจากกองวิเทศสัมพันธ์ กรมพัฒนาฝีมือแรงงาน ออกเดินทางโดยรถตู้ในบ่ายวันศุกร์ที่ 8 กรกฎาคม 2554 เพื่อไปทำกิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์ที่จังหวัดนครนายก ในวันเสาร์-อาทิตย์

ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ พวกเราเดินทางไปตามเส้นทางปกติ,  check in เข้า โรงแรมตามปกติ, ออกมาหาอาหารเย็นกินตามปกติ, กลับเข้าที่พักและอาบน้ำ ต่างคนต่างนอนในห้องพักของตนตามปกติ, และทุกคนก็ตื่นขึ้นในเช้าวันเสาร์ตามปกติ, ทุกเหตุการณ์, ทุกคน ปกติหมด ยกเว้นผมคนเดียวที่ไม่ปกติ

ที่ไม่ปกติก็เพราะว่า ถ้าเป็นวันอื่น ๆ ผมจะนั่งค้นคว้าหาข้อมูลอยู่หน้าเน็ต และเขียนบทความลง e4thai.com และทำนั่นทำนี่ กว่าจะล้มตัวลงนอนก็เที่ยงคืนหรือเกือบตี 1 แต่คืนวันศุกร์นี้ผมนอน 3 ทุ่ม เร็วกว่าปกติหลายชั่วโมง  เพราะที่โรงแรมไม่มีเน็ตให้เล่น

พอตื่นขึ้นมาเช้าวันเสาร์เวลา 7 โมงกว่า ๆ, นี่ก็เป็นเวลาตื่นตามปกติ  ผมอาบน้ำและฉีดอินซูลิน 35 ยูนิต (นี่ก็เรื่องปกติ ผมฉีดอย่างนี้มานานแล้ว)  ก่อนจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนที่มาด้วยกัน

ผม ใส่กางเกง ใส่เสื้อ ทันใดก็รู้สึกมีอาการหน้าวูบ เพราะระดับน้ำตาลลด  อันเป็นอาการผิดปกติที่ปกติของคนเป็นโรคเบาหวาน   ผมรีบคว้าหลอดน้ำผึ้งที่อยู่ข้างตัวมาบีบใส่ปากมากพอสมควร แต่ไม่กล้าบีบมากเกินไป เพราะคราวก่อนเคยมีอาการอย่างนี้และบีบมาก ๆ กลายเป็นว่าน้ำตาลในกระแสเลือดเปลี่ยนจากน้อยเกินเป็นมากเกิน  งวดนี้จึงบีบน้ำผึ้งแต่พอประมาณก่อน  กะว่าถ้ายังไม่ดีขึ้นจะบีบเติมอีก  นี่ก็เป็นวิธีการดูแลตัวเองของคนเป็นเบาหวาน เป็นเรื่องปกติอีกเช่นกัน

โด๊พ น้ำผึ้งเสร็จ ผมหยิบรองเท้าผ้าใบมาสวม ผูกเชือกหูรองเท้า แต่ผูกยังไม่ทันเสร็จ ก็หน้าวูบและหมดสติไปเลย ตรงนี้แหละครับที่ไม่ปกติ...  ไม่ปกติเอามาก ๆ

มารู้ตัวอีกครั้งในท่านอนบนเตียงคนไข้รวมในโรงพยาบาลจังหวัดนครนายก !!

เวลาที่เพิ่งฟื้นในโรงพยาบาล

ช่วง เวลาที่ไม่รู้สึกตัว เพื่อน ๆ ที่ไปด้วยกันเล่าให้ฟังตอนฟื้นว่า เขาไปเจอผมนั่งที่ปลายเตียง ก้มหน้านิ่งในท่าผูกเชือกหูรองเท้า เขาตกใจเลยดึงไปนอนบนเตียง  แต่เห็นท่าทางไม่ดีเลยรีบหิ้วปีกขึ้นรถตู้พาไปโรงพยาบาลจังหวัดนครนายกทันที มีน้องคนหนึ่งเอาท๊อฟฟี่ใส่ปากให้ 1 เม็ด เพราะคิดว่าน้ำตาลคงลดและกะให้ช่วยเพิ่มน้ำตาล

มา ถึงโรงพยาบาลหมอให้กลูโคสและน้ำเกลือ เมื่อผมตื่นผมรู้โดยไม่ต้องมีคนมาบอกว่าผมข้ามพ้นขีดตายแล้ว   รู้สึกว่านอนอีกสักชั่วโมงก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้  แต่คุณพยาบาลบอกว่า หมอให้นอนค้าง 1 คืน เพราะตอนนี้ระดับน้ำตาลยังไม่แน่นอน ขอขอบคุณคุณหมอพิเชษฎ์ คุณพยาบาล และเจ้าหน้าที่ทุกท่านที่ช่วยให้ผมรอดชีวิต  ผมสังเกตว่าพวกท่านเหล่านี้ไม่ได้ดีกับผมคนเดียว แต่ตั้งใจรักษา เป็นกันเองและสุภาพกับคนไข้และญาติคนไข้ทุกคน

เพื่อน ๆ เข้ามาล้อมเตียง และสงสัยว่าช่วงที่ไม่รู้ตัวทำไมบอกให้ขยับตัวไปทางนั้นทางนี้ก็ทำตามได้ ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเพราะมันไม่รู้ตัวจริง ๆ ถ้าให้ตอบอย่างถูกต้องที่สุดก็ต้องพูดว่า ทำตามไปอย่างไม่รู้ตัว  

พูด เล่นพูดแซวกันสักพัก  ผมก็บอกเพื่อน ๆ ให้ไปดำเนินตามกิจกรรมที่ตั้งไว้ตามปกติ  บอกว่าคืนนี้ผมนอนโรงพยาบาลคนเดียวได้โดยมีต้องมีคนเฝ้าไข้เพราะผมไม่กลัวผี  โธ่! ใคร ๆ ก็รู้ว่า ทุก ๆ เตียงในโรงพยาบาลเคยมีคนนอนตาย เพราะฉะนั้นเราจึงนอนร่วมเตียงหรือร่วมห้องเดียวกับคนตาย และคนที่ตายแล้วก็อาจจะกลับมาเยี่ยมเตียงที่เคยนอนครั้งสุดท้าย หรือห้องที่เขาหมดลมหายใจ คนที่ยังไม่ตายและหายใจอยู่ไปเห็นเขาก็กลัวเขาไปเอง ผมบอกเพื่อนว่าการที่ผมไม่กลัวผีเพราะผีก็คือเพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตาย พูดให้เจาะจงก็คือ เพื่อนร่วมตายหรือร่วมสถานการณ์ใกล้ตายในสถานที่เดียวกัน เพราะฉะนั้น แทนที่จะกลัวผีหรือสวดมนต์ไล่ ควรจะแผ่เมตตาหรืออุทิศผลความดีที่เคยทำให้เพื่อนต่างภพ

(พูดถึงเรื่องผี ผมนึกถึงเรื่องหนึ่งสมัยที่ยังห้าวตอนเป็นหนุ่มใหม่ ๆ และอยากเล่าให้ท่านผู้อ่านฟัง ค่อยมาเล่าวันหลังแล้วกันครับ)

ขณะที่เขียนถึงบรรทัดนี้เป็นเวลา 13.42 น. ซึ่งผมเป็นคนไข้ได้ประมาณ 6 ชั่วโมง  รู้สึกว่าเป็นปกติดีหมดทุกอย่าง ปลอดโปร่งทั้งร่างกายและจิตใจ  เจ้าหน้าที่นำอาหาร “เบาหวาน-ธรรมดา” มาให้ ผมก็กินเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาหารอย่างหนึ่งเป็นแกงจืดที่รสชาติปกติมาก   แต่ก็เหมาะมากกับคนที่ร่างกายเพิ่งจะปกติอย่างผม

เพื่อน ผมถามขอเตียงพิเศษ แต่ทางโรงพยาบาลไม่มี ผมจึงอยู่ในห้องรวมและก็คิดว่าดีแล้วที่ได้นอนในห้องรวม  เพราะการอยู่ห้องรวมทำให้ได้รู้และรู้สึกหลายเรื่องราว เป็นประสบการณ์ที่คนไข้ในห้องพิเศษอาจจะไม่เจอ

อย่าง เช่นสมุดฉีกเล่มนี้ และปากกาด้ามนี้ ที่ผมใช้บันทึกข้อความขณะนี้ ผมก็วานน้องคนหนึ่งที่มาเฝ้าคนไข้เตียงข้าง ๆ ไปช่วยซื้อให้ที่ร้านเซเว่นในโรงพยาบาล ในเวลาเช่นนี้ที่ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน ผมคงได้แค่นึกว่าจะเขียนเรื่องอะไรเล่าให้ท่านผู้อ่านฟัง แต่ถ้าไม่ได้บันทึกทันที หลายเรื่องก็คงลืม เรื่องที่อยากเล่าก็เลยไม่ได้เล่า

เมื่อตะกี้ ผมรู้สึกปวดปัสสาวะ ผมจึงใช้มือขวาชูถุงน้ำเกลือที่ฉีดเข้าหลังมือซ้ายเดินไปเข้าห้องน้ำ เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งคราวหลาน คงเห็นท่าทางทุลักทุเลของผมจึงมีน้ำใจบอกว่า ผมถือถุงน้ำเกลือให้ครับ และถือพร้อมกับหันหลังให้  นี่คือน้ำใจในห้องคนไข้รวม เป็นความพิเศษที่เราคงไม่เจอในห้องพิเศษ

นอน นานจนสดชื่นสุดขีดแล้ว ผมก็ลุกนั่งและได้สังเกตคนไข้ในห้องใหญ่นั้นที่มีคนมาเยี่ยม พลันผมก็นึกถึงสิ่งที่ชาวพุทธพูดถึงกันบ่อย ๆ คือการเกิด แก่ เจ็บ ตาย อันเป็นสิ่งที่ผู้มีสติควรระลึกถึงอยู่เนือง ๆ เพื่อการใช้ชีวิตที่ไม่ประมาท

ในระยะไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ ผมไปฟังพระสวดศพญาติของมิตรหลายคน ส่วนใหญ่ตายเพราะโรคมะเร็งที่พอรู้ตัวก็เข้าระยะที่ 4  รักษาไม่หายแล้ว  แต่มีอยู่รายหนึ่งที่อายุ 20 ปีก็ตาย ขณะที่ขับรถเก๋งชนท้ายรถบรรทุกเพราะหลับใน

ถ้าพูดถึงที่อยู่ของคนตายหรือใกล้ตาย ก็อาจจะพูดได้ว่า วัดคือที่อยู่ของคนตาย โรงพยาบาลคือที่อยู่ของคนใกล้ตาย ทั้ง 2 แห่งนี้จึงถือเป็นสถานที่อันวิเศษในการฝึกเจริญมรณสติ

ใน ห้องคนไข้รวมที่ผมอยู่ขณะนี้ มีบางเตียงคนไข้อาการหนัก ดูหน้าตาและท่าทางแล้ว  ทั้งคนไข้และคนเฝ้าไข้ไร้กำลังใจและความสดชื่น แต่บางเตียงมีญาติมิตรมาเยี่ยมเยอะ พยายามพูดจาให้คนไข้มีกำลังใจ มีความหวังว่าจะหายและกลับบ้านได้ในเร็ววัน

แต่ ผมกลับมองอีกด้านหนึ่ง ในขณะที่เป็นความเหมาะสมอย่างยิ่งที่เราผู้เยี่ยมจะพูดให้กำลังใจคนไข้ที่ไป เยี่ยม  แต่ภายในจิตใจของทั้งคนไข้และคนเยี่ยมไข้ ควรใช้เวลาที่อยู่บนเตียงหรือนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ เพื่อการเจริญมรณสติหรือความไม่แน่นอนของชีวิต  เหมือนกับที่วัดเป็นที่เจริญสติของคนฟังพระสวดศพ เพราะคนตายไม่มีโอกาสเจริญสติใด ๆ ทั้งสิ้นอีกแล้ว การเจริญสติจึงเป็นสิทธิพิเศษของคนที่ยังไม่ตายเท่านั้น  ถ้าตอนยังไม่ตายไม่เจริญสติ ก็คงทำได้เพียงให้ความตายของตนเป็นเครื่องเจริญสติของคนที่ยังไม่ตาย คงทำได้แค่นี้เอง

* ** * * *

ผมเป็นเบาหวานและฉีดอินซูลินตั้งแต่เริ่มเป็นเมื่ออายุ 30 ปีจนขณะนี้อายุ 52 ปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมช็อกเพราะน้ำตาลลดเพราะเบาหวาน ลดเหลือ 31 จากค่าปกติ 80-100 และโชคดีที่ฟื้นได้เมื่อรถพามาถึงมือหมอที่โรงพยาบาล  พยาบาลที่วอร์ดบอกผมว่า หลายคนไม่ได้โชคดีอย่างผม  เพราะเขาไม่ฟื้น

ขณะนี้เวลา 14.34 น. คนเยี่ยมไข้ส่วนใหญ่ในห้องรวมนี้กลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงญาติสนิทอยู่เฝ้าไข้เตียงละ 1 คน ยกเว้นเตียงผมเตียงเดียวที่ไม่มีคนเฝ้าไข้ ซึ่งก็ดีแล้วเพราะผมไม่มีไข้ให้เฝ้า  ผมกำลังคิดถึงสิ่งที่เรียกว่า กำลังใจ

ดู เหมือนว่าเมื่อคนเราเป็นไข้ ไม่ว่าไข้กายอันเกิดจากสุขภาพกายทรุดโทรม  หรือไข้ใจอันเกิดจากการใช้ชีวิต ทุกคนต่างต้องการยาแก้ไข้ที่มีกำลังใจเป็นส่วนผสม  กำลังใจจึงเป็นสิ่งจำเป็นของชีวิต เพราะใจที่มีกำลังจะเป็นพลังขับเคลื่อนของชีวิตเพื่อพิชิตทุกปัญหาไม่ว่า เล็กหรือใหญ่

ผมนั่งเขียนบันทึกอยู่บนเตียงคนไข้แต่ใจนึกถึงแฟนบล็อกซึ่งอยู่ที่บ้าน จากประสบการณ์เกือบ 5 ปีที่เป็น blogger e4thai.com ผมขอสรุปว่า ปัญหาใหญ่ ๆ ของการเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองผ่านเน็ตมีอยู่ 3 อย่าง คือ 1)ใช้คอมฯไม่เป็น 2)ศึกษาด้วยตัวเองไม่เป็น และ 3)ให้กำลังใจตัวเองไม่เป็น

คน ให้กำลังใจตัวเองไม่เป็นคงเหมือนคนไข้ไร้คนเยี่ยม ซึ่งจะมีกำลังใจก็ต่อเมื่อมีคนมาเยี่ยม  แต่คนเยี่ยมไข้เขามาแล้วก็กลับไป  คนไข้จึงต้องอยู่กับไข้ และอยู่กับใจของตัวเองเท่านั้น

ถ้า คนเรียนภาษาอังกฤษไม่รู้จักเป็นกำลังใจให้ตัวเอง เหมือนคนไข้ที่จะมีกำลังใจก็ต่อเมื่อมีคนมาเยี่ยม กำลังใจจึงขึ้นอยู่กับคนเยี่ยมไข้  เหมือนกำลังใจที่จะเรียนขึ้นอยู่กับกำลังใจที่ได้รับจากคนอื่น   เช่นนี้เขาจึงไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง  เพราะการเรียนด้วยตัวเองต้องหมายถึงการเรียนทั้งด้วยกายและด้วยใจ ของตัวเอง ที่ไม่พื่งพิงกำลังใจจากคนอื่น

* * * *

ขอ ย้อนกลับมาพูดถึงอาการช็อกของตัวเองก่อนมาถึงโรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อน ๆ เล่าให้ฟังว่า ผมมีอาการหน้าซีดขาว มือซีดขาว ไม่รู้ตัว มีอาการกระตุกเป็นระยะ ๆ .... มันเหมือนอาการที่เคยอ่านเจอในตำราทุกอย่าง ต่างกันเพียงว่า ผมไม่เคยคิดว่าผมจะเจอกับมันด้วยตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ผมก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่คนเป็นเบาหวานอย่างผมจะมีโอกาสเจอกับมัน  นี่จะเรียกว่าประมาทก็คงไม่ผิดนัก ท่านทั้งหลายที่เป็นโรคประจำตัว เช่น เบาหวาน หรือโรคอื่น ๆ ที่เปิดประตูต้อนรับความหวาดเสียวในชีวิตเช่นเดียวกันนี้จึงควรระวังให้มาก ๆ

มี อยู่บ่อยครั้งที่ความสมหวังและความสำเร็จมาเยือนเราโดยเราไม่ได้เตรียมใจไว้ ล่วงหน้า แต่เราก็มักจะทำใจรับมันได้  แต่ถ้าความผิดหวัง ความล้มเหลว และการใกล้ตายมาเยี่ยมเรา โดยเราไม่ได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้า เรามักไม่สามารถทำใจให้รับมันได้

* * * *

ผม คงจะนอนโรงพยาบาลจังหวัดนครนายกคืนนี้เพียงคืนเดียว พรุ่งนี้ผมคงจะหายดีพอที่จะกลับกรุงเทพพร้อมกับรถตู้คันเดิม  ผมคงมีโอกาสกลับมาเป็น  blogger คนเดิม  เขียนเรื่องราวลงบล็อกนี้ให้ทุกท่านอ่านได้ดังเดิม

เวลาที่ออกจากโรงพยาบาล

พิพัฒน์

เตียงที่ 14 ห้องอายุรกรรมชาย

โรงพยาบาลจังหวัดนครนายก

ปล. ผมกลับถึงกรุงเทพอย่างปลอดภัยตอนบ่ายวันอาทิตย์