[864] ขอคุยก่อนลาพักงาน 10 วัน

สวัสดีครับ
ผมจะไม่เจอท่านผู้อ่าน 10 วัน คือผมมีงานที่ต้องไปมาเลเซียวันที่ 10 – 19 พ.ย.นี้ ฉะนั้นวันนี้อนุญาตให้ผมคุยอะไรสักนิดหน่อยแล้วกันนะครับ

ผมรู้สึกคิดถึงท่านผู้อ่านครับ ถ้าถามว่าคิดถึงยังไง เพราะถ้าไม่นับเพื่อนที่ทำงานบางคนที่อ่านบล็อกนี้ ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าท่านผู้อ่านเลย คำถามนี้ตอบให้เหมือนใจได้ยากจริง ๆ ครับ รู้แต่ว่าใน 2 ปีที่เขียนบล็อกนี้ ทุกนาทีที่นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์และใช้ 2 นิ้วชี้เคาะแป้นเพื่อพิมพ์ข้อความ ผมก็คิดถึงท่านผู้อ่าน แต่มิได้คิดถึงว่ามีหน้าตาอย่างนั้นอย่างนี้ ทว่าคิดถึงด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจและใกล้ชิดแม้จะไม่ได้รู้จักชื่อและไม่ได้เห็นหน้า ประโยคบอกเล่าที่เพิ่งเขียนจบนี้ก็ยังสื่อความรู้สึกได้ไม่ถึงครึ่งใจ

มีบางคนถามผมว่า ทำบล็อกอย่างนี้ได้อะไรบ้าง ผมตอบว่าไม่ได้อะไร แล้วก็สำนึกภายหลังว่าตอบผิด เพราะสิ่งที่ผมทำนี้มีศัพท์ฝรั่งเรียกว่า labour of love ทำแล้วให้ความสุขใจเป็นสิ่งตอบแทน

อันที่จริงผมก็ไม่ได้ทำอะไรมาก ผมเพียงแต่ไปหามาว่าเว็บดี ๆ นั้นมีอยู่ที่ไหน แล้วก็เอามาแนะนำท่านผู้อ่าน ถ้าท่านผู้อ่านเข้าไปใช้เว็บใดแล้วรู้สึกว่าดีมีประโยชน์ ก็ขอให้ขอบคุณเจ้าของหรือ webmaster เว็บนั้นก่อนแล้วกันครับ ถ้าเปรียบเหมือนอาหาร เขาเหล่านั้นก็เป็นคนออกเงินซื้อวัสดุและเป็นคนปรุงอาหาร ส่วนผมก็แค่ยกมาเสิร์ฟท่านเท่านั้นเอง ภาษาอังกฤษเรียกว่า waiter หรือพนักงานเสิร์ฟ หรือเรียกว่า บ๋อย ก็ได้ครับ เพราะฉะนั้น ผมเป็น Blog Master ก็คือเป็น บ๋อยเสิร์ฟเว็บ ให้ท่านผู้อ่านเท่านั้นเองครับ แต่ก็มีความสุขครับที่ได้ทำหน้าที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ตามสมควรแก่อัตภาพเช่นนี้

2 ปีที่เป็นบ๋อยเสิร์ฟเว็บนี้ ผมได้พบอะไรบางอย่าง ก็คือว่า เว็บนี้ชื่อว่า “เรียนภาษาอังกฤษผ่านเน็ต ฟรี” นั่นคือท่านจะต้อง “เรียนด้วยตนเอง” ที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า “self–study” แต่ความสามารถในการเรียนด้วยตนเองของท่านผู้อ่านหลากหลายมากครับ อย่างน้อยก็ต่างกัน 3 เรื่อง คือ (1) ความสามารถในการใช้คอมพิวเตอร์ – บางท่านก็ใช้ได้อย่างคล่องแคล่ว แต่บางท่านมีปัญหา เช่น ดาวน์โหลดหรือ save ไฟล์ก็ไม่เป็น, แตกไฟล์ zip ก็ไม่เป็น, ติดตั้งไฟล์โปรแกรมก็ไม่เป็น, พบตัวอักษรเป็นตัวยึกยือก็ encode ไม่เป็น ฯลฯ [คลิกอ่านคำแนะนำที่ 1 และ 2 ] (2) พื้นฐานภาษาอังกฤษ – บางท่านสามารถใช้ประโยชน์ได้ทั้งเว็บฝรั่งและเว็บไทย บางท่านต้องเป็นเว็บไทยเท่านั้น เพราะอ่านเว็บฝรั่งไม่ค่อยเข้าใจ (3) ความสามารถในการ search หรือค้นหาเรื่องที่ต้องการจากบล็อกนี้ บางท่านแม้เรื่องนั้น ๆ จะมีอยู่ในบล็อกนี้แล้ว แต่หายังไง ๆ ก็ไม่เจอ(หรือขี้เกียจหา?) แต่บางท่านก็หาได้อย่างสะดวกสบาย [คลิกอ่านคำแนะนำ ที่นี่ ]

เรื่องของเรื่องก็คือ ผมรู้สึกว่าตนเองเป็นคนมีความสุขและโชคดี และอยากจะแบ่งปันความรู้สึกเช่นนี้ให้ท่านผู้อ่านบ้าง ผมไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกพื้นฐานเช่นนี้เกิดจากอะไร รู้แต่ว่าผมไม่ค่อยมีความรู้สึกร้อนอกร้อนใจอะไรในชีวิตมากนัก มีงานประจำก็ทำไปให้มันดีที่สุด ว่างจากงานประจำและอย่างอื่นก็มานั่งคุยกับท่านผู้อ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์นี่แหละครับ ส่วนที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีโชคดีในชีวิตก็อาจจะเป็นอย่างนี้ก็ได้ครับ คือแม้ว่าตอนเด็กพ่อแม่ของผมจะเป็นคนจนหาเช้ากินค่ำ และคนจนก็ต้องเจอกับเรื่องร้าย ๆ บ้างเป็นธรรมดา แต่ผมมองใจตัวเองอยู่เรื่อย ๆ และก็เห็นว่า ผมไม่ใช่คนมองโลกในแง่ร้าย โลกนี้มีความดีความงามเยอะแยะให้เรามอง ไม่มีประโยชน์หรือ make sense เลยที่มัวแต่จ้องมองเรื่องร้าย ๆ ในชีวิต ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าพ่อแม่ของผมสอนผมยังไงในเรื่องนี้ แต่ท่านต้องสอนแน่ ๆ เพียงแต่ผมยังนึกไม่ออกเท่านั้นเองว่าท่านสอนยังไงให้เป็นคนมองโลกในแง่ดี

มานั่งนึกอีกที นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ผมมักจะเรียนท่านผู้อ่านว่า ถ้าท่านเห็นประโยชน์ของภาษาอังกฤษก็พยายามฝึกไปเถอะครับ และก็ไม่ต้องร้อนรนใจในขณะที่ฝึก ฝึกไปเรื่อย ๆ มันก็จะค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ เองแหละ นี่ผมคงจะเอาความรู้สึกลึก ๆ ส่วนตัวมาเขียนคุยกับท่านผู้อ่านโดยที่ผมเองไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเขียนเรื่องอะไรพอเขียนไปเขียนมาสักพักก็จะย้อนกลับมาเขียนทำนองนี้ทุกที ดู ๆ ไปแล้วก็น่าขำดี ท่านผู้อ่านอย่าเพิ่งเบื่อนะครับ ผมก็เป็นอย่างนี้แหละ

หลายปีมาแล้วสมัยที่ยังเป็นนักศึกษา ผมเคยอ่านพบว่าในพระไตรปิฎกในส่วนที่เป็นคำตรัสของพระพุทธเจ้านั้น พระพุทธเจ้าท่านเปรียบบุคคลเหมือนบัว 3 เหล่า คือ 1. อุคฆฏิตัญญู – ผู้รู้เข้าใจได้ฉับพลัน เพียงได้ฟังแค่หัวข้อธรรมะที่ท่านยกขึ้นแสดงก็เข้าใจทันที 2. วิปจิตัญญู – ผู้รู้เข้าใจต่อเมื่อท่านขยายความ และ 3. เนยยะ – ผู้ที่พอจะแนะนำต่อไปได้ พระพุทธเจ้าไม่เคยเปรียบบุคคลเหมือนบัวเหล่าที่ 4. คือ ปทปรมะ – คือคนที่สอนยังไงก็ไม่เข้าใจ บัวเหล่าที่ 4 นี้เป็นสิ่งที่อาจารย์รุ่นหลังเติมเข้าไปเอง และต่อมาก็มีการเหมาเอาดื้อ ๆ ว่า พระพุทธเจ้าเปรียบบุคคลเหมือนบัว 4 เหล่าซึ่งศัพท์เทคนิคเขาเรียกเหตุการณ์อย่างนี้ว่าเป็นการ “กล่าวตู่พุทธพจน์”

ครั้งแรกที่ผมได้อ่านข้อความเช่นนี้ที่พระพุทธเจ้าแบ่งบุคคลออกเป็นบัวแค่ 3 เหล่า ไม่มีบัวเหล่าที่ 4 คือคนที่สอนยังไงก็ไม่ขึ้น มันรู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจและรู้สึกว่า คนเราเมื่อเกิดมาแล้ว ไม่ว่าจะเจอกับเรื่องที่ยากแค่ไหน หากมีความพยายามทำดีไม่ลดละมันก็ต้องได้ดีแน่ ๆ อาจจะเป็นเพราะความเชื่อฝังใจเช่นนี้กระมังครับที่บางครั้งดูเหมือนผมพยายามเขียนให้กำลังใจท่านผู้อ่าน แต่จริง ๆ แล้วที่ผมเขียนอย่างนั้นเพราะผมเชื่อจริง ๆ อย่างนั้น ไม่ได้เขียนเพราะจงใจจะให้กำลังใจท่านผู้อ่าน แต่เขียนเพราะความจริงมีอยู่ว่า คนทุกคนมีใจ และใจนั้นมีกำลัง ขออย่างเดียวเท่านั้นแหละ คือ ขอให้เราออกกำลังใจอยู่เรื่อย ๆ ใจก็จะมีกำลังและแข็งแรง

ผมชอบยกเอาสำนวนของโกวเล้งนักเขียนอมตะนิยายจีนกำลังภายใน ที่บอกว่า “ฟ้าไม่รานน้ำใจคนพยายาม” แต่ผมก็เชื่อเช่นนี้จริง ๆ เชื่อว่าถ้าท่านผู้อ่านรักที่จะเรียนภาษาอังกฤษ ไม่ว่าจะเป็นการฟัง – พูด – อ่าน – เขียน ถ้าพยายามไม่ลดละฟ้าก็จะไม่ละรานท่าน แต่ฟ้าก็ชอบเอาความยากมาลองใจผู้คนว่าเอาจริงหรือเปล่า ถ้าเอาจริงก็จะเป็นจริงอย่างที่บางคนพูดไว้ “ฟ้ามิอาจกั้น”

ย้อนกลับพูดเรื่องที่ผมบอกว่าตัวเองเป็นคนโชคดีในชีวิต เมื่อมานั่งนิ่งเงียบ ๆ นึกย้อนหลัง ก็ได้ข้อสรุปว่า สิ่งที่เป็นโชคดีที่สุดในชีวิตคือการที่ผมได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ผมไม่รู้ว่าธรรมศาสตร์เดี๋ยวนี้เป็นอย่างไร แต่บรรยากาศของสถาบันที่ท่าพระจันทร์เมื่อประมาณ 25 ปีที่แล้วเป็นบรรยากาศในอุดมคติของผมจริง ๆ ผมไม่รู้สึกว่าต้องรีบเรียนให้จบ จึงใช้เวลาที่รั้วท่าพระจันทร์ 5 ปีแทนที่จะเป็น 4 ปีตามปกติ ยังจำได้ถึงป้ายและสติกเกอร์ที่ติดตามตึกต่าง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีกิจกรรมนักศึกษา เช่น “ที่นี่คือดินแดนแห่งเสรีภาพทุกตารางนิ้ว” หรือ “ฉันรักธรรมศาสตร์เพราะธรรมศาสตร์สอนให้ฉันรักประชาชน” ณ วันนี้ห่างจากวันนั้นเนิ่นนานพอควร แต่ผมก็คงจะหาอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำไปเรื่อย ๆ เพื่อใช้หนึ้ประชาชน นักศึกษารุ่นเราถูกธรรมศาสตร์สอนว่า เราเป็นหนี้ประชาชน และเราก็เชื่ออย่างที่เราถูกสอน

การได้รู้ได้เห็นอะไรมากกว่า 1 อย่างนี่มันก็มีประโยชน์ดีเหมือนกันนะครับ เมื่อเรียนจบผมได้ทำงานในชนบท 10 ปี นี่คือช่วงเวลาของการรู้จักเมืองไทยอย่างแท้จริง รู้จักว่าความจน ความลำบากของผู้คนในต่างจังหวัดเป็นอย่างไร และพร้อมกันนั้นก็รู้จักความงดงามของพื้นที่และจิตใจของผู้คน หลังจากนี้ผมได้ย้ายเข้ามาทำงานในกรุงเทพจนถึงวันนี้ประมาณ 15 ปี เมื่อเห็นคนชนบทโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนอีสานที่มาทำงานในกรุงเทพ หรือที่ไปทำงานและผมได้ไปพบปะพูดคุยในต่างประเทศ ในใจมันไม่ได้รู้สึกห่างเหินเลยครับ คนเหล่านี้ก็คือคนที่ผมไปกินไปนอนด้วยในช่วง 10 ปีที่ใช้ชีวิตในชนบท ผมคงโชคร้ายถ้าไม่มีช่วงเวลา 10 ปีในชนบท มันเป็นช่วงเวลาของการศึกษาเมืองไทยอย่างแท้จริง

และเมื่อโชคอนุญาตให้ผมได้เดินทางไปประชุม อบรม ดูงาน และท่องเที่ยวในอีกประมาณ 30 ประเทศ แม้จะเป็นประเทศละนิดละหน่อย ผมก็อดไม่ได้ที่จะนึกเปรียบเทียบประเทศเหล่านั้นกับเมืองไทย ความรู้สึกเด่นที่สุดที่เกิดขึ้นก็คือ ถ้าผมมีบุญได้เกิดอีกครั้ง ผมก็จะขอเกิดเป็นคนไทย เกิดมาเพื่อรับรู้ทุกข์ ๆ สุข ๆ อย่างไทย ๆ เรานี่แหละ เมืองไทยจะน่าอยู่อีกเยอะถ้าคนไทยเราช่วยกันทำให้มันน่าอยู่มากกว่านี้

โลกทุกวันนี้ภาษาอังกฤษมีความสำคัญมากขึ้นและมากขึ้น เทคโนโลยีและนวัตกรรมหลายอย่างทำให้โลกนี้กลายเป็นโลกไร้พรมแดน การรู้ภาษาอังกฤษช่วยทำให้เราก้าวตามทันโลกที่หมุนเร็วมาก และผมหวังว่าบล็อกนี้จะช่วยท่านผู้อ่านได้บ้างไม่มากก็น้อย ท่านผู้อ่านเชื่อไหมครับ บางครั้งที่ผมไปพบเว็บดี ๆ และเอามาเขียนแนะนำ มีบ้างที่เวลาล่วงเลยไปถึงตี 1 หรือเกือบตี 2 ผมเขียนคุยอย่างมีความสุขและล้มตัวลงนอนอย่างมีความสุข เพราะรู้ว่าในวันรุ่งขึ้นสิ่งที่เอามาแนะนำจะมีประโยชน์ต่อท่านผู้อ่านบางท่าน ถึงแม้วันรุ่งขึ้นจะง่วงนอนในที่ทำงานบ้างก็ไม่เป็นไรครับ สบายมาก ก็อย่างที่เรียนแล้วว่างานที่ทำนี้เป็น labour of love

วันจันทร์นี้ (10 พย.51)ผมจะไปมาเลเซีย 10 วัน คงจะมีอะไรถือกลับมาเล่าให้ท่านฟังบ้างล่ะครับ

พิพัฒน์
pptstn@yahoo.com