[1358]ฉันไม่พูดซะอย่าง ใครจะมาทำอะไรฉันได้... เฮ้อ !!

สวัสดีครับ
ที่บล็อกนี้ ผมไม่เคยเชียร์ให้ท่านผู้อ่านไปเรียนที่โรงเรียนสอนภาษาแห่งใดเลย แต่มักจะมีข้อแนะนำว่า ถ้าจะเสียเงินไปเรียนทั้งที ก็ควรจะทำให้คุ้มค่าหน่อย โดยเตรียมตัวให้พร้อมและตั้งใจเรียนให้คุ้มค่ากับงินที่จ่ายและเวลาที่เสียไปกับการเรียนในห้อง และเวลาที่เสียไปกับการเดินทางซึ่งอาจจะมากกว่าเวลาที่นั่งอยู่ในห้องเรียนซะอีก

วันนี้ผมมีโอกาสได้ไปนั่งสังเกตการสอนในคอร์สสนทนาในโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพ และได้สัมภาษณ์ชาวอังกฤษคนหนึ่งซึ่งเป็นครูสอนวิชานั้น ผมบอกเขาว่าจะขอนำความเห็นของเขาไปลงให้ผู้อ่านบล็อกอ่าน โดยถามเขาง่าย ๆ ว่า อะไรคือสิ่งที่ผู้เข้าเรียนคอร์สสนทนาภาษาอังกฤษตามโรงเรียนสอนภาษา ควรทำและไม่ควรทำ (Do’s and Don’ts) และข้างล่างนี้คือความเห็นของเขา

สิ่งที่ควรทำ (Do’s)
1.ในการเลือกโรงเรียน ให้เลือกโรงเรียนที่เปิดสอนมานานเพราะจะมีประสบการณ์ในการสอนมากกว่าโรงเรียนที่เพิ่งเปิดสอน (ข้อนี้ฟังดูก็มีเหตุผล แต่ต้องพิจารณาร่วมกับข้ออื่น ๆ ด้วย)
2.เมื่อเราเสียเงินแล้ว เราย่อมมีสิทธิสอบถามเพื่อเลือกครูที่มีคุณสมบัติตามที่เราต้องการ เช่น ครูสอนดีไหม สนุกไหม สอนมานานแค่ไหน เข้าชั้น late และเลิกก่อนเวลาหรือเปล่า มีลักษณะที่รักการสอนหรือเปล่า ฯลฯ เรื่องพวกนี้เรามีสิทธิถาม เพราะเราเสียเงินแล้ว
3.ถ้าเป็นคอร์ส conversation ควรเจาะจงเลือกครูที่เป็น native speaker จริง ๆ เท่านั้น เช่นต้องเป็นคนอังกฤษ คนอเมริกัน ถ้าเลือกได้ไม่ควรเลือกเรียนกับครูจากฟิลิปปินส์ซึ่งทางโรงเรียนเขาคงจะจ้างมาสอนด้วยราคาที่ถูกกว่า
4.ให้เตรียมตัวทำการบ้านมาก่อน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ให้เตรียมแต่งประโยค และซ้อมพูดออกเสียงประโยคนั้นมาจากบ้านล่วงหน้า ซึ่งเป็นประโยคคำถามที่ต้องการถามครู การเตรียมเช่นนี้ จะช่วยให้มีความมั่นในเมื่อถึงเวลาที่จะพูดในห้อง เพราะถ้ามานึกเอาหน้างานล้วน ๆ หลายครั้งก็นึกไม่ค่อยออก ก็เลยไม่ได้พูดหรือพูดได้น้อยเกินไป ยิ่งถ้านักเรียนเยอะ-เวลาน้อย มานั่งในห้องเรียนครั้งหนึ่ง ๆ อาจจะพูดได้จริง ๆ จัง ๆ แค่ 2 ประโยค ไม่คุ้มเลย !!

สิ่งที่ไม่ควรทำ (Don’ts)
1.อย่าเงียบ อย่าอาย อย่ากลัวพูดผิด ให้ตอบทุกครั้งที่ครูโยนคำถามมา ไม่ว่าจะถามเราโดยตรง หรือถามให้ทั้งห้องตอบ, ถ้าไม่ได้พูด เราก็จะพูดไม่ได้ หรือไม่ได้เรียนรู้จากการพูดผิดของเราเอง และไม่ได้ฝึกที่จะพูดใหม่เพื่อแก้ไขให้ถูก

ช่วงที่ผมนั่งสังเกตการสอนอยู่ในห้อง เห็นได้ชัดว่าคนไทยที่เรียนอยู่ในห้องมีสไตล์การพูดที่เฉื่อยชามาก คือคล้าย ๆ กับพูดพึมพำ พูดกระซิบกับตัวเองและกลัวคนอื่นได้ยิน โชคดีอย่างหนึ่งที่ครูชาวอังกฤษคนนี้เก่ง สามารถกระตุ้นให้นักเรียนกล้าพูดได้มาก แต่ผมเห็นว่าถ้าเราต้องการที่จะปรับปรุง speaking skill ของเราเอง เราควรสามารถที่จะกระตุ้นตัวเองให้กล้าพูด ไม่ใช่เอาแต่ตระเวนหาครูที่สามารถกระตุ้นให้เราหายกลัวและกล้าพูด

2. อย่าเก็บไว้ถ้าสงสัยแต่ให้ถามทันที เพราะเรามาเรียนพื่อคิดและพูด ไม่ใช่คิดและเงียบ
หนึ่งคำถามที่เราเปล่งออกไป เราได้ฝึกอย่างน้อย 3 อย่าง คือ ฝึกคิด-ฝึกพูด-และฝึกฟัง เพราะเมื่อถามครูก็จะตอบให้เราฟัง

3.อย่าเปิดดิกขณะเรียนสนทนาในห้อง ถ้าไม่รู้หรือสงสัยให้ถามครู ต้องจำขึ้นใจไว้เลยว่าในชั้นเรียน conversation ครูคือดิกที่เป็นคน จึงอย่าเปิดดิกที่เป็นเล่ม หรือ talking dict, ดิกคอมพิวเตอร์

เรื่องนี้ถ้าครูฝรั่งที่ผมสัมภาษณ์ไม่พูดขึ้นมาผมก็คงลืมไปแล้ว เพราะเคยเห็นอยู่หลายครั้งเหมือนกันที่ในคอร์สสนทนาอย่างนี้ บางคนจะเปิดดิกทุกครั้งที่ติดศัพท์ เมื่อจบการเรียนแต่ละครั้งเขาอาจจะได้ศัพท์ใหม่เพิ่มขึ้นกว่า 10 คำ แต่อาจจะเอาไปใช้พูดไม่ได้เลยสักคำ

เรื่องที่ผมคุยกับครูฝรั่งคนนี้และเอามาคุยกับท่านผู้อ่านวันนี้ อันที่จริงก็เป็นเรื่องพื้น ๆ อย่างยิ่งและอาจจะแทบไม่มีอะไรใหม่ แต่มีจุดหนึ่งที่ผมต้องการชี้ให้ดูเป็นพิเศษ ก็คือว่า หลายคนบ่นว่า ครูที่สอนภาษาอังกฤษเราในชั้นประถม-มัธยมไม่มีความสามารถ สอนให้เราพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ตัวอย่างในชั้นเรียนที่ผมนำเอามาเล่าในวันนี้ก็ไม่ใช่เป็นเหตุการณ์เหลือเชื่อ เพราะมีให้เห็นโดยทั่วไป (ผมขอยืนยัน) นี่หมายความว่ายังไง? ก็หมายความว่า ขนาดบางคนเสียเงินเพื่อซื้อโอกาสในการได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษ ก็ยังไม่ค่อยจะยอมฝึกพูด (อย่างเต็มที่) และที่เราเรียนพูดภาษาอังกฤษมาจากโรงเรียนนั้น เรายังยืนกราน 100 % เช่นเดิมอีกหรือเปล่าที่จะบอกว่า ครูผิด ! ครูผิด ! เราไม่ผิด เพราะครูสอนภาษาอังกฤษไม่ดีทำให้เราพูดภาษาอังกฤษไม่ได้

ถ้าเรายืนกรานที่จะเงียบก็คงไม่มีใครสามารถทำให้เราพูดได้ แต่ถ้าเราเปิดใจ (และปาก)เพื่อฝึกพูดก็ไม่มีใครอีกเช่นกันที่สามารถห้ามเราได้ จริง ๆ แล้วการที่คนไทยแม้แต่ยุคใหม่นี้พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ สาเหตุมันก็อาจจะไม่ได้ซับซ้อนอะไรนักหนา แต่ละคนก็น่าจะรู้สาเหตุ แต่อาจจะไม่ค่อยอยากยอมรับเต็มปากเต็มคำนัก

เราอาจจะเปลี่ยนหลักสูตร เปลี่ยนเทคโนโลยี เปลี่ยนสื่อและอุปกรณ์การสอน และเปลี่ยนอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่างด้วยหวังว่า เราคงจะพูดภาษาอังกฤษได้ดีขึ้น แต่เมื่อไม่เปลี่ยนนิสัยการฝึกพูด การเปลี่ยนทั้งหลายแหล่ที่ว่ามานี้ก็แทบจะไร้ความหมาย

ฉันไม่พูดซะอย่าง ใครจะมาทำอะไรฉันได้... เฮ้อ !!

พิพัฒน์
GemTriple@gmail.com